Ta książka rodzi się we mnie z mieszanki uczuć. Pierwszy jest smutek - bo patrzę z bardzo bliska na kobiety, które trwają w znieruchomieniu, chociaż paradoksalnie, są w ciągłym ruchu.
W rozmowach z przyjaciółkami, w historiach uczestniczek prowadzonych przez autorkę warsztatów, w listach od czytelniczek "Czułej Przewodniczki" wciąż wraca wątek życia w uwikłaniu, życia nie swoim życiem. To wywołuje poczucie wielkiej straty, jakiegoś kompletnego bezsensu. Potem budzi się oburzenie. I - wreszcie - nadzieja, że można się spotkać i że to spotkanie będzie ważne. Spotkanie prowadzące do wyprawy w poszukiwaniu wewnętrznej wolności - nie takiej wolności, którą ktoś miałby wręczyć, ale tej, którą można znaleźć w swoim środku.
[Natalia de Barbaro]